4 Grensovergangen en een nieuwe uitlaat

Al vanaf de allereerste dag dat ik hier reed wist ik dat ik als Europeaan zonder visum 90 dagen aan een stuk in Oekraïne mocht blijven. Ik ging er van uit dat als een mens dat mag, dat de auto waarin die mens rijdt dat waarschijnlijk ook mag, maar daar had ik het dus een beetje mis: Een auto mag maar 2 maanden in Oekraïne blijven met een buitenlandse nummerplaat. Beetje vervelend als je daar pas na bijna 3 maanden achterkomt in de week voordat je de grens over wilt rijden om de termijn te verlengen. Ik was al wel meerdere keren aangehouden door de politie, maar opvallend genoeg had nooit iemand gevraagd naar het stempeltje dat aangaf wanneer mijn auto de grens over was gereden. Nadat de periode van 2 maanden was verstreken ben ik nog vaak aangehouden en elke keer bleek alles prima in orde, zolang ik mijn paspoort maar niet liet zien met dat overgangsstempeltje. De conclusie was snel getrokken dat de politie geen idee heeft wanneer auto's het land in komen. Alleen de douane blijkt op de hoogte te zijn.

En zo verstreken er 9 maanden, waarvan ik er dus 7 met veel plezier en zonder problemen illegaal met mijn Belgische plaat door Oekraïne rond heb gereden... Tot vrijdag 8 Mei. Bij een routinecontrole werd ik er uitgevist en werd er gevraagd naar mijn douanepapieren. Die had ik nooit gekregen. Toen wilden ze mijn paspoort hebben met dat stempeltje. Daar was ik geen voorstander van, want dan zouden ze zien dat ik hier al 9 maanden een auto had en dat kost geld. Mijn opmerking dat ik net 3 weken geleden het land binnen was gereden werd niet bepaald welkom onthaald zonder bewijsje en er werd direct druk heen en weer gebeld om een escorte te regelen zodat ik onder politiebegeleiding en met een hoge boete (1600 EUR, meer dan de waarde van die hele auto, haha) gedwongen mijn auto op Oekraïense platen zou laten zetten. Naast de boete was er ook nog een importheffing en BTW verschuldigd van ongeveer 4000 EUR.

Mjah, daar was ik dus niet erg van gecharmeerd. Na het nodige onderhandelen en boetedoening mocht ik weliswaar verder op mijn belgische nummerplaat, maar dit moest natuurlijk opgelost worden, want zo rijdt een mens niet op zijn gemak door het land. Navraag bij de douane wees uit dat ik zonder problemen nog de grens over kon zolang het jaar nog niet verstreken was, en dat ik alleen op moest passen voor de politie, niet de douane. Men adviseerde me om direct naar de Wit-Russische grens te rijden, daar het land uit te gaan, dan om te keren en terug te komen. Mijn opmerking dat ik helemaal geen visum heb voor Wit-Rusland bleek niet van belang, want ik hoef niet Wit-Rusland in, alleen Oekraïne uit.

Zo gezegd zo gedaan. Ik met Igor in de auto gestapt, en wij met zijn tweeen naar Wit-Rusland. Onderweg allemaal buitenlandse auto's, die blijkbaar allemaal hetzelfde deden, en dus ook ongelooflijk veel politie om al die mensen op de bon te slingeren voor te hard rijden (de "snelweg" loopt hier door een hoop dorpskernen waar je niet harder dan 60 of soms maar 40 mag rijden). Eenmaal aangekomen bij de Wit-Russische grens moesten we eerst 3 uur aanschuiven. Toen we eindelijk aan de beurt waren werden we als helden onthaald: Zo een lange tijd had tot nu toe nog niemand met zijn auto in Oekraïne rondgereden zonder tegen de lamp te lopen. Meneer de opperdouanier vond het echter niet zo leuk en zag alleen maar een mooie kans om zijn eigen zakken te vullen. Na een berg dreigementen en waarschuwingen en een totale weigering van onze kant om te betalen, konden we verder. Intussen was het 23h.

We waren het land uit, dus dachten dat we gewoon aan de staart van de file in de andere richting moesten aansluiten, en dan zou alles wel in orde zijn. Dat bleek helaas niet helemaal te kloppen. Na een uurtje aanschuiven vertelde meneer douanier ons dat we eerst tot in Wit-Rusland moesten komen omdat hij anders niet kon bewijzen dat we daadwerkelijk het land uit waren geweest. Tja, dat is een probleem als je geen visum hebt. Alleszins moesten we volgens hem helemaal doorrijden, wat we dan ook maar deden. Bij de Wit-Russische grens zagen ze ons al aankomen: "U hebt geen visum". Tja, daar was ik ook al van op de hoogte. Op hun vraag wat ik in Wit-Rusland wilde doen was mijn antwoord dat ik helemaal niet naar Wit-Rusland wilde gaan! Tja, waarom was ik dan 225km gereden naar Wit-Rusland als ik niet naar Wit-Rusland wilde?

Enfin, na de nodige uitleg en het onmisbare stempeltje van Wit-Rusland (direct met een stempeltje eroverheen "geannulleerd") konden we weer naar huis. Na een lekker discussie aan de grens wat ik hier nu alweer deed, en na een maaltijdje om 1.30h 's ochtends kon dan eindelijk de rit naar huis beginnen. Nog 225 km...

De eerste 100 gingen zo snel! Ik vloog door de bossen rond Chernobyl, geen verkeer, geen politie, best wel redelijke wegen, lekker de muziek aan om wakker te blijven. En toen zag ik ineens een vonkenregen in mijn achteruitkijkspiegel. Muziek even uitgezet, en meteen drong het geronk van een auto zonder uitlaat door de vloer omhoog. Sta je dan, om 3h 's nachts in de middle of nowhere, zelfs geen straatlantaarn in een straal van 10km te vinden, met een kapotte uitlaat...

Enfin, om een lang verhaal iets minder lang te maken... Met een stok in de uitlaat hebben we de laatste 120km afgelegd, om vijf uur waren we eindelijk thuis, en de volgende dag heeft een geniale handwerker een stuk buis perfect nagemaakt en er tussen gehangen. Kost 20 minuten en evenveel Euro's, maar was een ervaring die ik niet zo snel vergeet.

En het ene probleem is nog niet opgelost of het volgende dient zich alweer aan. Naar het schijnt ligt er meer dan een ton radioactief afval op ons bedrijventerrein opgeslagen, onbeveiligd, ergens bij de buren.

Oekraine...