Dit wordt huilen!

Met een ruk komt de trein tot een halt. De deuren klappen open, marsmuziek galmt veel te luid over het perron, betraande ogen vinden elkaar. Vaders omhelzen dochters, mannen hun lief. Langzaam komt de stoet in beweging, het perron wordt steeds leger om vervolgens eenzaam en verlaten achter te blijven. We zijn aangekomen in Dnepropetrovsk.

De tram die me naar het busstation brengt klaagt met luid gepiep en gekraak onder onze voeten, die meetrillen met elke oneffenheid in de weg. Aangekomen in de stationshal helpt een vriendelijke meneer met een rotte adem me verder naar het loket. De eerste bus is pas over 5 uur, maar als ik geen bezwaar heb tegen overstappen kan ik via via al eerder vertrekken. Elke vraag van mijn kant wordt beantwoord met een diepe zucht en een snauw door de loketbediende. Lastig, zo'n toerist die vragen komt stellen in een stad die verder nooit door toeristen wordt bezocht. Even later zit ik in de bus. Ook daar wordt ik afgesnauwd, want de plaatsen zijn blijkbaar genummerd...

Dnepropetrovsk is een een grauwe stad. De paar huizen die er nog staan in de binnenstad staan leeg en wachten tot iemand ze met de grond gelijk maakt of de elementen de klus geklaard hebben. De bevolking woont in hoogbouw, waarvan de gemeenschappelijke delen niet worden onderhouden. De buitenkanten zien er vreselijk uit, de liften zijn waarschijnlijk zoals in elk gebouw in Oekraine: vuil, oud, en gedeeltelijk niet werkend (je moet altijd zoeken welke knoppen nog een reactie uitlokken). De stad is breed opgezet met grote boulevards die over de volledige breedte worden gebruikt om de minstens even grote putten en gaten in de weg te ontwijken.

De bus zit tjokvol. Naast me zit een man met plakkende leren jas die om de haverklap zit te rochelen maar gelukkig na een half uur in slaap valt. In het gangpad priemt een knie van een van de staande passagiers in mijn been. De chauffeur lijkt na bijna een uur eindelijk de vijfde versnelling gevonden te hebben. Even is het stil, dan schakelt hij weer terug en huilt de bus verder over haar veel te zware last die ze heuvelop moet vervoeren. Na 6 uur in de bus kom ik aan in Berdyansk.

Mijn eerste indruk is goed, er is veel groen en een mooie kustlijn. Weinig hoogbouw in de binnenstad, en redelijk wat charme, zeker voor een industriele havenstad.

Een van de medewerkers van de fabriek komt me ophalen. In mijn naiviteit denk ik dat we naar het hotel gaan waar ik de eerste twee nachten zou logeren volgens Oliver. Zij weet van niets, er is niets geregeld. Douchen en even uitrusten na de lange rit zitten er ook niet in. Er moet gewerkt worden. Op mijn vraag of ik de fabriek eens mag bekijken wordt verbaasd gereageerd. "Fabriek? Nee, die hebben we niet, alleen een gebouw waar we wat doen met vis." Dat blijkt geen understatement, helaas. De "fabriek" is een gore hal met een hoop huisdieren en een vijftal werknemers, waarvan er eentje ofwel zwakbegaafd ofwel in een permanente staat van dronkenschap verkeert, daar ben ik nog niet helemaal over uit. De informatie van Oliver blijkt langs geen kanten te kloppen.

De boekhouder die er zou moeten zijn is al weken niet meer op haar werk en heeft voor het gemak alle boeken meegenomen. Mijn assistente heeft geen idee of er winst of verlies is gemaakt het afgelopen jaar. De aanwezige machines zijn helemaal niet geschikt voor het maken van het product dat de klant in Frankrijk graag wil hebben, en bovendien werken ze hier met een heel andere soort vis. De Franse klant wil gehakte kabeljauw, zonder huid en graten. Hier maken ze gedroogde en bevroren bitsjok, een soort van kleine steur, met huid en graten. Op mijn vraag hoe ze dan in vredesnaam een staal van hun product konden opsturen naar de klant wordt laconiek gereageerd. Hij dacht misschien wel dat het kabeljauw was, maar dat was het niet. Het was een mengelmoes van lokale vissoorten en wat andere ingredienten zodat het er redelijk op leek, wat chemicalien erbij en voila! Bovendien was het helemaal niet gemaakt door deze fabriek maar door een heel andere, eentje in Dnepropetrovsk. Met een gemeen glimlachje legde mijn assistente vervolgens uit: "Kabeljauw? Dat kun je hier helemaal niet krijgen, dat moet je importeren uit Rusland, en dat is veel te duur, maar dat vertellen we natuurlijk niet aan de klant in Frankrijk. Hij proeft het verschil toch niet. Bovendien hebben wij hier helemaal niet de machines om een dergelijk product te kunnen maken." Op mijn vraag waarom ze dan in godsnaam die staal hebben opgestuurd werd even droog gereageerd: "dat wilde de klant".

Even later krijg ik een rondleiding van de ploegbaas, die me trots laat zien waar zijn toekomst ligt: In een van de niet gebruikte ruimtes van de "fabriek" kweekt hij paddestoelen... Die leveren veel meer op. Zijn ploeg bestaat uit een persoon onder hem, die zwakbegaafde. Die arme jongen wordt de hele dag afgesnauwd en doe verschrikkelijk werk: met een afgeknakte bezemsteel in het zoutbad roeren waar de vis gepekeld wordt, de visjes selecteren naar grootte en allerlei andere rotklussen die de ploegbaas zelf niet wil doen. Ondertussen wordt er naar hartelust gerookt. Dat er af en toe een askegeltje tussen de visjes terechtkomt lijkt er niet toe te doen.

Rond een uur of half zeven had ik zo een enorme honger (ik had nog altijd niet gegeten die dag) dat ik besloot op stap te gaan op zoek naar eten. "Op stap? Maar er is hier niets in de buurt. Wacht, we hebben hier ook eten". Voordat ik het goed en wel door had kreeg ik een bord huisgemaakte prak voorgeschoteld. Niet te vreten! Ze boden me ook salo (rauwe stukken varkensvet) en een bord met kleine glibbervisjes aan. Mij niet gezien. Man, ik kon wel janken!

Dat was het dieptepunt van de dag, en daarna werd het gelukkig allemaal een stuk beter. Ik had een afspraak met een paar aiesec-leden om 19.00h. Ze kwamen massaal opdagen om me te verwelkomen, echt ontzettend lief! Mijn huisvestingsprobleem was binnen een paar minuten opgelost. Ik slaap nu in het bed van de oma van de voorzitter van Aiesec hier. Zij ligt in het ziekenhuis en weet toch niet dat er wildvreemde mensen in haar bed liggen, en alles is al netjes opgemaakt. Na het wegzetten van de spullen zijn we iets gaan drinken bij de enige andere trainee in deze stad, een japans meisje dat Engels doceert en de r niet uit kan spreken. "How is youl Lussian?"

We hebben met zijn allen gerookte vis gegeten (niet mijn favoriete maaltijd, want je moet heel die vis eerst nog slopen en ontleden) en voetbal gekeken, een verademing om tussen vriendelijke en ontwikkelde mensen te zitten in plaats van tussen een paar randdebielen die naar alcohol stinken.

Bij thuiskomst staat me een nieuwe verrassing te wachten: het bed van de oma. Ik trek het laken weg en zie daar allemaal ondefinieerbare plekken op het kussen en laken. Bovendien komt er een muffe walm van onder die dekens uit die me behoorlijk uit mijn lood slaat. Al een geluk dat ik mijn eigen lakens bij me heb!

Verder heb ik vanochtend fatsoenlijk ontbeten (lang leve de ontbijtgranen), zit ik nu in een internetcafe, want de fabriek heeft helemaal geen aansluitingen, en hoop ik mijn dag fatsoenlijk door te komen.

Zo, nu zijn jullie weer helemaal bijgekletst. Ik weet het, ik ben hier echt een boek aan het schrijven, maar goed, ik heb op het moment nog even geen idee hoe ik dat probleem in de fabriek moet oplossen. Ik hoop dat Oliver me binnenkort wat meer informatie kan geven. Ik houd jullie op de hoogte en stuur foto's zodra ik kan!

Groetjes, Florian.

P.S. Enorm bedankt voor al jullie verjaardagsberichten. Dat was echt een opsteker op een verder redelijk troosteloze dag.