Alweer in Moskou...

Ben ik weer. Het was even stil, maar nu niet meer.

Anderhalf jaar geleden had ik me voorgenomen de komende paar jaar geen voet meer in Moskou te zetten. De stad is groot, hectisch, altijd gehaast, egocentrisch en vies. En toch ben ik hier nu, alweer voor de 3e keer sindsdien.

Ik weet niet wat het is, maar Moskou is niet alleen al dat negatieve van hierboven, het is tegelijk een magneet die mensen aantrekt die hier eigenlijk helemaal niet zo nodig uit eigen vrij wil naartoe zijn gekomen, maar gewoon omdat alle economische activiteit van het hele land hier bij elkaar komt, omdat Moskou een knooppunt is van Oost en West, van arm, rijk en schandalig rijk. De mensen die hier zijn geboren willen niet weg, omdat Moskou een stad is waarin alles mogelijk is, de stad der steden die elke andere stad er uit laat zien als provinciaal. De mensen die hier later heen zijn gekomen blijven de stad meestal hun hele leven met tegenstrijdige gevoelens bekijken. Ze willen graag weg, maar de mogelijkheden in de rest van het land zijn te beperkt.

Ik zou hier niet voor lange tijd willen wonen. De afstanden zijn zo groot, niet alleen van de ene naar de andere plaats in de stad, maar ook van mens tot mens. De adrenaline en de stress die hier door ieders aderen stromen maken het bijna onmogelijk om rustig een gezellig gesprek met iemand te hebben. Mensen zitten de hele tijd te wiebelen, om zich heen of op hun horloge te kijken. Het lijkt wel alsof vrije tijd hier zo een luxe is dat mensen niet meer weten hoe ze er mee om moeten gaan.

Ik verheug me erop weer naar Kiev te mogen, waar de mensen ietsje meer rust, iets meer van de Zuid-Europese slag hebben dan hier. Ik houd jullie op de hoogte.

Groetjes, Florian