Een doorsneedag

Ik ben weliswaar even terug in België, maar heb dit nog geschreven in de luchthaven van Kiev gisteren, vandaar dat dit misschien een beetje vreemd overkomt voor degenen die mij intussen alweer hier hebben gezien…

Langzaamaan begint alles in Kiev steeds meer op zijn plek te vallen. De ochtendwandeling van 20 minuten naar de metro doe ik steeds minder vaak, die ruil ik om voor de bedrukte “de volgende ochtend-lucht” in de marshrutka, die de drinkgewoonten van de Oekraïeners nogmaals bevestigt. Daar aangekomen race ik de 100m lange roltrap af, stort me in het gedruis in de diepe gangen van de metro, en wurm me door de menigte in het gevecht om een plekje in de ochtendspits. Een halte verder komt de hele groep weer in gang om de overstap te maken naar een andere lijn. Als kuddedieren met zijn duizenden weer een roltrap op, in de hoop dat je buurman een beetje fris ruikt, want je staat er nog wel even naast. De volgende metro is wellicht nog voller, maar naarmate hij verder naar zijn eindhalte komt komen er steeds meer plekjes vrij. Intussen stromen de handelaars de metro in en prijzen hun waren aan. Echt alles kun je krijgen: tijdschriften, pleisters, lelijk speelgoed, een bidprentje, markeerstiften, plattegronden van de stad, etc. Ook de bedelaars laten geen kans liggen. Vaste prik is een vrouw met een klein dochtertje dat op vreselijk klagende wijze om een centje vraagt om te kunnen overleven, vervolgens komen de veteranen binnengerold met 1 been, en dan nog een zigeuner met een trekzak die er een liedje uitknijpt over mama. Bij de allerlaatste halte stap ik uit en begin aan mijn wandeling naar het werk.

De tourniquet laat me erdoor, de klapdeuren zwiepen open, en een allesverstikkende stank komt mijn kant op gewaaid: Sinds een paar dagen zit er een zwerver in de metrohal die letterlijk in zijn eigen schijt zit weg te rotten. Snel naar buiten, naar de koude maar tenminste frisse buitenlucht. Daar kom ik op een marktje waar voornamelijk etenswaren en kleding verkocht worden. Vissers scheppen met een net nog levende vissen uit hun tankwagen, er staan lange rijen bij de goedkoopste eierboer, en er worden allerlei soorten zelfbereide etenswaren verkocht. Een van mijn favorieten was pirogi, een soort van platte oliebol met een hartige vulling, in mijn geval met zuurkool (met lekker veel peper erin) of met aardappelpuree. In de afgelopen 2 weken kwam het heel regelmatig voor dat ik daar wat kocht, omdat de lunch op het werk altijd voor een deel bestaat uit vlees. Toch ben ik daar nu wel mee gestopt, na een beetje een onaangename verrassing in mijn eten. Na me ongeveer door de helft van mijn pirog heengewerkt te hebben overvalt mij ineens de smaak van pepermunt, die niet geweldig combineert met zuurkool. Ook met de structuur van mijn eten lijkt iets niet te kloppen, er zitten taaie stukken in die daar niet horen. Een korte inspectie leert mij dat ik zit te kauwen op een stuk kauwgom dat waarschijnlijk tijdens de zware manuele labeur van de maakster uit haar mond en in het deeg is gevallen. Haar gezicht komt me voor de geest en een sterk gevoel van onbehagen maakt zich van mij meester. Het is zo erg dat mijn collega’s even de indruk hebben dat ik echt over mijn nek ga (moet ook eerlijk zeggen dat het niet veel scheelde). Ik probeer de gedachte te verdrijven met logica (hete olie heeft hopelijk alle bacteriën gedood), en de smaak met koffie, maar het lukt me maar slecht. De rest van de dag ruik ik fris als een pepermuntje. Pas als ik ’s avonds zelf achter het fornuis heb gestaan heb ik weer een beetje trek.

Maar lang niet alles is hier zo slecht, er zijn ontzetend veel voordelen in dit land. Toen ik laatst om half tien op zondagavond merkte dat mijn verdeelstekker was doorgebrand door spanningsschommelingen hier, ben ik rustig even naar de winkel gewandeld en heb een nieuwe gekocht. Dat was me in België niet gelukt (daar staat natuurlijk tegenover dat hij daar in de eerste plaats niet was doorgebrand, dat is ook wel weer waar…). Maar in het algemeen is het hier heel gemakkelijk boodschappen doen. Er is een winkelcentrum op 10 minuutjes van waar ik woon, en dat is 7 dagen per week open tot 23.00h. Zit alles in wat je nodig hebt, een electronicawinkel, een grote supermarkt waar ze veel hebben, een hoop kledingzaken en een aantal eenvoudige eetgelegenheden voor als je zelf eens geen zin hebt. Daarnaast heb ik pal onder mijn appartement nog een lokale kruidenier, waar je ook alle basisproducten kunt krijgen. Ongeveer 80% van die winkel bestaat uit alcohol, chips en mierzoet gebak, hetgeen wel redelijk de eetgewoonten van heel veel mensen weergeeft.

Verder is het werk erg druk, ik ben meerdere keren naar beurzen gegaan om nieuwe klanten te zoeken, we zijn druk bezig geweest met de boekhouding, en in alle tijd dat ik nu in Kiev zit heb ik pas 1 dag echt een dag vrij gehad: afgelopen zondag. Was wel erg lekker om gewoon weer eens rustig door de stad te kunnen wandelen, met mensen af te spreken voor een kop koffie in een gezellig café, en uit te kunnen slapen (vooral dat uitslapen… zalig!!) Ik hoop nu langzaam wat meer tijd te gaan krijgen om ’s avonds ook nog wat meer cultuur op te snuiven en een beetje te sporten, maar goed, het is normaal dat het in het begin altijd een beetje drukker is, dus dat komt allemaal wel goed.

Bon, langer ga ik het niet maken, dit is al zo’n lang verhaal. Hopelijk maken jullie het allemaal goed. Zoals je ziet vergaat het mij hier prima!

Tot snel!